Откако веќе бил подготвен за сериско производство, поради заканата од нацистичка Германија била донесена одлука Спитфаер-от да се приоизведува со забрзано темпо, и тоа во неколку фабрики истовремено. Веднаш, по неколку произведени примероци, министерството за воздухопловство наредило неколку искусни пилоти да ги тестираат истите.

Така пилотите од 19-тата и 66-тата ловечка екскадрила кои имаат над 400 саати налет и чии ескадрили се вооружени со Gloster Gauntlet ја имаат честа да го пробат новиот авион. Според нивното мислење авионот е лесен за летање, има маневрибилност како двокрилец, а како единствен проблем бил наведен тесниот слетен трап кој правел проблеми при слетувањето.

Посебно внимание привлекувало крилото на Спитфаерот, кое за тие времиња било вистинска иновација. Пред се неговиот елипсоиден облик, со можност за отварање на четири лежишта за митралези како и можноста за дополнително оптоварување со 4 бомби под самото крило. Се смета дека главниот конструктор Mitchel, добил инспирација од крилата на наколку авиони дизајнирани од професорот Heinkel (виден германски конструктор на авиони). Иако главниот инженер задолжен за аеродинамиката на авионот негира дека крилото е копија на крилото од Hе-7, некои сепак потенцираат дека сличноста е голема за да се отфрли таквата можност.

Но сепак главната причина за таков избор е аеродинамиката, која кај овој авион е на завидно ниво. Самото крило е инаку многу посложно крило за правење и одржување, отколку крилото на најголемиот противник на Спитфаер-от, германскиот Messerschmitt Ме-109. Во текот на производството крилото на Спитфаер-от се менувало во зависност од вооружувањето кое било вградувано. Имено, крилото од тип А има 8 митралези калибар 7.62 mm, додека крилото од тип B има 4 митралези од истиот калибар, меѓутоа и 2 топа од 20 mm од типот Hispano-Suiza HS.404. Најшироко прифатениот тип на крило бил типот C кое можело да собере 4 митралези и 2 топа или само 2 топа со големо количество муниција.

Во периодот на т.н. Минхенска криза во есента на 1938, Спирфаерите од верзијата Мк1 почнуваат да влегуваат на вооружување на RAF(Royal Air Force). До тој момент ловечките екскадрили на RAF се вооружени со Gloster Gauntlet (9 екскадрили), седум се со Hawker Demon, пет со Gloster Gladiator, три со Hawker Fury и само пет се со Hawker Huricken од типот Мк1.

Со Спритфаер се превооружува 19-тата, 66-тата и 41-вата ловечка екскадрила, а наредната 1939 истото го чинат и 54-тата, 65-тата, 72-рата, 74-тата, 602-та, 603-тата, 609-тата и 611-тата екскадрила.

Паралелно со вооружувањето на конструкторски план се прават некои подобрувања. Така на првите 77 сериски машини е сменет дво лопатниот пропелер Watts со трилопатен Havilland, а на кабината е поставенo оклопно стакло od 38 mm a притоа е изработен и сосема нов дизајн на капакот на кабината која добива карктеристичен капковиден облик.
Вкупно 33 Kg оклопни плочки се распоредени зад и под пилотската кабина, како и пред резервоарите за бензин и етилен гликол (течност за ладење на моторот).
Од месец октомври 1939 на сите авиони е монтирана една нова апаратура (за времто револуционерна) која имала улога на систем "свој-туѓ", a од октомври 1940 е сврзана со радарарските крајбрежни станици. На авионите од 175- тата серија е поставен и нов мотор од типот Merlin-3 кој имал моќност од 1035 коњски сили.
Целото ова дополнително оптеретување на авионот се одразило со намалување на брзината и агилноста.

На први јули 1939г сериски авион со ознака L-1009 бил опремен со топови од 20 mm од типот British Hispano, со барабански полнач, при што се демонтирани сите митралези од крилата. Првите испитувања на овој нов систем биле очајни. Повратната ударна сила била толку голема што пилотот бил принудуван да го корегира курсот на авионот.
Проблемот бил во тоа што топот Hispano е франциски и е наменет да се вградува во моторот помеѓу цилиндрите, и така целaта повратна сила при неговото дејствување се распределувала надолжно по трупот. Кај Спитфаер-от ова било невозможно бидејќи истиот тој топ бил монтиран во крилата.
Друг проблем било замрзнувањето на топот. Бидејќи истиот бил лишен од топлината на моторот, а изложен на постојан ладен ветер по нападните агли на крилата, најчесто се случувало да замрзне лентата која го храни топот со гранати од магацините.

Поради ова, како и оради скептицизмот на некои поединци од командата на RAF, развиени се две верзии и тоа:

- Мк1А - вооружена со 8 митралези
- Мk1B - вооружена со 2 топа и 4 митралези

До март 1941г се произведени вкупно 1556 авиони Мk1А и само 30 Мk1B.

Продолжува со: Supermarine Spitfire и неговите варијанти
Иван Ефтимов